| |
Na tej stronie dowiecie się coś ciekawego o psach
    
" Pierwsza noc psiaka w domu "
Rasy psów :
Szczeniak jest już w twoim domu, najbardziej przeraża cię myśl, jak zniesie pierwszą noc...
Szczeniak jest już w twoim domu! Najbardziej przeraża cię myśl, jak zniesie pierwszą noc. Nie przesadzaj jednak z nadmiarem przygotowań. Przede wszystkim nie dawaj psu odczuć swojego niepokoju. Jest wystarczająco zestresowany zmianą otoczenia, odłączeniem od mamy i rodzeństwa.
WCALE NIE MUSI SPAĆ W ŁÓŻKU PANA
Postanowiłeś, że pies będzie dzielił z tobą całe życie. Ponieważ jest taki malutki, słodki i niezaradny, obawiasz się, że będzie popłakiwał, kiedy go zostawisz samego. Dlatego decydujesz się wziąć go na noc do swojej sypialni. Robisz mu tam legowisko i chciałbyś, aby grzecznie w nim pozostał. Ale piesek, spragniony bliskiego kontaktu z rodzinnym stadem, będzie się pchał do łóżka...
Każdemu, kto chciałby w takiej sytuacji ulec i pozwolić pieskowi zająć miejsce uprzywilejowane, zwłaszcza gdy ma on wyrosnąć na dużego psa, dedykujemy poniższą anegdotę.
NA SWOIM POSŁANIU
Lepiej zabronić szczeniakowi spania w sypialni i przygotować mu posłanie w łazience lub kuchni. Choćby z tego względu, że łatwiej jest wyczyścić terakotę niż klepkę. Obawiasz się, że będzie mu zimno? Podłóż mu gruby materacyk lub złożony stary koc. Aby nie czuł się tak bardzo samotny, zostaw mu szmatkę zabraną z jego gniazda rodzinnego; jej zapach zapewni mu poczucie bezpieczeństwa.
Legowisko możesz zrobić w przenośnej klatce i zamknąć go na noc w środku. Wówczas nie będzie mógł zrobić siusiu, ponieważ instynkt zabrania szczenięciu brudzenia miejsca przeznaczonego na odpoczynek. Dzięki temu nauczy się powstrzymywać dłużej swoje potrzeby i nie załatwiać się co chwila, tak jak to miał w zwyczaju robić u hodowcy.
DYWANY I WYKŁADZINY
Dywany szybko przesiąkają zapachem moczu, który prowokuje pieska do częstego załatwiania się w tym miejscu. Przed przybyciem szczeniaka radzimy je zwinąć - i nie rozkładać przez cały początkowy okres jego pobytu, aż do całkowitego opanowania przez niego trudnej sztuki załatwiania się na dworze.
NOCNE LAMENTY
Piesek trzęsie się, popłakuje, w końcu układa się do snu. Masz nadzieję, że wreszcie będziesz mógł zasnąć. Nic z tego! Zrobił sobie tylko dziesięć minut odpoczynku i zaczyna ze zdwojoną siłą. Czy iść do niego? Sprawdzić, może mu zimno, chce siusiu albo czuje się samotny i trzeba go pogłaskać? Obawiasz się, że zwykła pieszczota nie wystarczy i grozi ci wielokrotne wstawanie w ciągu nocy. Uspokój swoje sumienie i pozwól psu się wypłakać. Być może czeka cię nieprzespana noc, ale za to będzie to ta jedna jedyna noc. Pies szybko zrozumie, że nocą się śpi. Jednocześnie okażesz mu w ten sposób swój autorytet. Jeśli ustąpisz, pies szybko zauważy, że wystarczy trochę popiszczeć, abyś na wszystko się zgodził. Zrozumie, że w ten sposób może dużo osiągnąć.
" Ważne informacje "
1. Pies to nie zabawka!
Nie trzeba specjalnego doboru rodziców, by z milutkiego szczeniaka wyrósł postrach okolicy. Bardzo wiele zależy od wychowania. Należy pamiętać, że pies jest zwierzęciem stadnym i rodzinę, w której przebywa jak stado właśnie traktuje.Osoby, które zawodowo zajmują się szkoleniami czworonogów mówią, iż bardzo ważne jest pokazywanie psu od początku miejsca w hierarchii - miejsca najniższego. Psy,które nie są układane, uczone posłuszeństwa i swojego miejsca w hierarchii, często w wieku dojrzałym prezentują agresję, atakując na ogół tych członków stada których uważają za najłatwiejszych do podporządkowania - a więc dzieci. Oczywiście można znaleźć zwierzę (na ogół będzie to suka), które pozwoli dzieciom na bardzo wiele a nawet będzie się nimi troskliwie zajmować, trzeba jednak pamiętać, że nie jest to reguła. Należy bezwzględnie pamiętać, że dla małego dziecka nawet niewielki pies może być bardzo groźny. Wśród informacji o tragicznych atakach psów na ludzi, wiele dotyczy agresywnych zwierząt biegających po źle ogrodzonych posesjach. To kolejny poważny problem. Psy uwiązane przez większość czasu na łańcuchu lub nieumiejętnie przyuczane do obrony terenu mogą bardzo poważnie poranić, a nawet zagryźć człowieka. Takie czworonogi są plagą terenów wiejskich, szczególnie gdy do łańcucha i złego traktowania dołącza głód. Coraz częściej jednak niebezpieczne mieszańce trzymane są na działkach czy na nie wykończonych budowach, stwarzając ogromne zagrożenie dla otoczenia. Niebezpieczne są jednak nie tylko psy konkretnych ras. Równie, a czasem nawet jeszcze groźniejsze, bywają mieszańce, zwłaszcza jeśli psy krzyżuje się w celu uzyskania maksymalnej agresywności, a to niestety zdarza się coraz częściej. W Polsce rozwija się grono miłośników specyficznego "sportu" jakim są walki psów. Do tych celów hoduje się prawdziwe potwory. Jeśli pies nie do końca spełnia oczekiwania swojego pana jest oddawany do ochrony posesji lub też po prostu wyrzucany.
 2. Zasady postępowania z psem:
• Traktuj psa tak, jak chcesz by traktowano ciebie.
Zwłaszcza objęcie go za szyję może spowodować gwałtowną reakcję. Pies czuje się wtedy "złapany" i chce się wyswobodzić, niejednokrotnie nie przebierając w środkach. Jeszcze jeden przedmiot waszych pieszczot to uszy, ale czy lubicie jak się was łapie za ucho.
• Nie podchodź do psa bez pytania.
Czasem pies ma smutne doświadczenia w obcowaniu z waszymi rówieśnikami, czasem jest rozdrażniony lub chory - o tym wszystkim powie wam jego pan. Kiedy natomiast pies jest pozbawiony opieki, zrezygnujcie z zawarcia znajomości, jeżeli siedzi koło jakichś toreb lub koło wózka - jest teraz w pracy i z przejęciem strzeże rzeczy swojego pana. Nie podchodźcie też do psa, który leży na swoim legowisku lub w budzie - to jego prywatny teren i z pewnością nie będziecie proszonymi gośćmi. W każdym przypadku lepiej jest przykucnąć i zawołać psa do siebie - jeżeli będzie się chciał przywitać na pewno podejdzie.
• Unikaj wszystkiego co pies mógłby zrozumieć jako zagrożenie lub atak.
Nie wszystkie psy umieją się bawić w aportowanie. Czasem patyk uniesiony nad głową do rzutu może psa przerazić, zwłaszcza jeżeli był kiedyś bity. Pamiętajcie,że najczęściej pies atakuje tylko w ostateczności kiedy się czegoś boi. Boi się czasem i dużego - małego człowieka, który się nad nim pochyla. Dlatego zawsze lepiej jest przykucnąć, gdy chce się pogłaskać małego psa.
• Nigdy nie patrz prosto w oczy psu.
W psim społeczeństwie takie wpatrywanie się to pierwsze słowo do bitki, to wyzwanie na pojedynek, a wy przecież spotkaliście się po to, żeby się bawić.
• Uważaj na psi ogon.
Czym jest ogon dla psa trudno nam zrozumieć, gdyż sami takowego nie posiadamy. Stanowi on jednak dla zwierzęcia jeden z podstawowych środków "międzypsiej" komunikacji. Kiedy ogon jest wciśnięty miedzy tylne łapy, znak to, że pies się boi, a przerażony złapie zębami wszystko co się zbliży. Ogon sterczący do góry, wyprężony w bezruchu, to już poważna groźba - pies jest zły i lepiej zejść mu z oczu.
• Nie przeszkadzaj psu w jedzeniu.
Jedzenie stanowiło dla psich dzikich przodków sprawę przetrwania, a chętnych do "miski" było wielu. Ów atawizm jest silnie zakorzeniony u naszych czworonogów. Choć często nigdy nie zaznały głodu, bronią swojego pożywienia "dla zasady".
• Ostrożnie baw się z psem.
Nie ma większej frajdy, jak wspólne zabawy. Psy jednak to straszne "fajtłapy" i nieraz zdarza im się złapać zębami za rękę, zamiast za patyk czy piłkę. Nie chcą przy tym oczywiście wyrządzić żadnej krzywdy. Uważajcie także kiedy biegacie. Instynkt pościgu i złapania ofiary, to również spadek po dzikich dziadkach. Nie ma w tym cienia agresji, ale dobrze, gdy skończy się tylko na potarganych portkach.
• Nigdy nie uciekaj przed psem.
Gdy boicie się psów, nie uciekajcie nawet do mamy, ona niewiele tu może pomóc, a bieg i pisk tylko pobudzą psa do "polowania". Kiedy ogarnie was strach, stańcie spokojnie, schowajcie twarz w dłonie i udawajcie, że jesteście drzewkiem. Pies was obwącha i pójdzie sobie dalej.
• Nigdy nie rozdzielaj bijących się psów.
Zazwyczaj takie psie bijatyki kończą się równie szybko jak się zaczęły. Nie krzyczcie i nie bijcie gryzących się psów. To ich sprawy i muszą załatwić je między sobą. Nic tu nie wskóracie, a możecie jeszcze tylko sami oberwać.
• Nie wyrywaj się psu.
Kiedy pies chwyci was zębami, lub jakąś waszą rzecz, w większości przypadków nie chce ugryźć, tylko przytrzymać. Szarpanie pobudza go do walki, a gdy przyjrzycie się kiedyś zębom psa, zobaczycie, że jesteście bez szans - są silne i zakrzywione do wewnątrz.
• Baw się z psem tylko w obecności dorosłych.
Rozbawiony psiak może czasem poczuć się jak za swych szczenięcych lat, kiedy to bawił się w kojcu razem ze swym rodzeństwem. Zapomni wtedy, że ludzka skóra jest o wiele delikatniejsza niż psia i że nie chroni jej grube futro. Może też zapomnieć, że macie tylko dwie nogi i łatwo was przewrócić skacząc na plecy. Dlatego lepiej, żeby zawsze ktoś chłodnym okiem kontrolował wasze wybryki.
• Nie ma dwóch takich samych psów.
3. 11 wskazówek dla odpowiedzialnych właścicieli psów:
• Psa należy nauczyć podstawowych zasad posłuszeństwa
• Pies powinien otrzymywać regularne dietetyczne posiłki
• Pies powinien mieć swoją miskę
• Pies powinien być wyprowadzany i trzymany na smyczy
• Psa należy nauczyć załatwiać własne potrzeby w ogródku lub sprzątać po nim
• Właściciel nie powinien pozwalać psu na ciągłe szczekanie, by nie zakłócać spokoju sąsiadom
• Pies powinien posiadać swoje własne posłanie
• Pies powinien posiadać identyfikator przy obroży
• Należy przeprowadzać regularne odrobaczenie psa w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się chorób
• Odpowiedzialny właściciel pamięta również o szczepieniach swojego przyjaciela przeciw wściekliźnie
• W środkach komunikacji miejskiej pies powinien posiadać kaganiec (kierowca autobusu czy motorniczy tramwaju może nie wpuścić ciebie i twojego psa bez kagańca)
4. Postawa psa i jego zachowanie wskazuje kiedy może Cię on zaatakować
Pies wystraszony - objawia chęć podporządkowania się, uniknięcia konfrontacji i zagrożenia. Kontakt wzrokowy krótki bezpośredni, uszy stulone, tułów opuszczony, język liże pysk dominującego psa, kąciki warg odsunięte do tyłu, łapa podniesiona, ogon opuszczony (może lekko merdać).
Pies demonstruje lęk, poddanie się i podporządkowanie silniejszemu - uszy stulone, ogon podkulony, pies unika bezpośredniego kontaktu wzrokowego, nos i czoło gładkie, kąciki warg cofnięte, pies przewraca się na grzbiet odsłaniając brzuch i gardło.
Pies wystraszony, podrażniony może zaatakować - uszy stulone, sierść na grzbiecie zjeżona, tułów opuszczony, ogon podkulony, nos zmarszczony, wargi lekko opuszczone, kąciki warg odsunięte do tyłu.
Pies zaprasza do zabawy, może poszczekiwać z radości - uszy podniesione, ogon podniesiony, pysk otwarty, język wysunięty, przednia część tułowia opuszczona, przednie łapy zgięte.
Zwierzę zdecydowanie dominujące, oznajmiające o swojej przewodniej pozycji i grożące atakiem w wypadku sprowokowania - uszy nastawione do przodu, nos zmarszczony, wargi podniesione, widać białe zęby, kąciki warg wysunięte do przodu, łapy sztywne, tułów poddany lekko do przodu, ogon podniesiony i zjeżony, włos na grzbiecie zjeżony.
Pies staje się czujny, ponieważ coś w jego otoczeniu zaabsorbowało jego uwagę - oczy szeroko otwarte, uszy nastawione do przodu, ogon w pozycji poziomej (nie sztywny i nie zjeżony), pysk zamknięty, tułów lekko poddany do przodu, łapy wyprostowane, oparte na czubkach pazurów.
Należy przypomnieć, iż posiadanie czworonoga niesie ze sobą obowiązek odpowiedzialności za poczynania swojego psa jak również znajomości podstawowych przepisów dot. czworonogów, np.art.108 Kodeksu Wykroczeń (Dz.U z dnia 31 maja 1971) mówi: "Kto szczuje psem człowieka, podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany."
5. Jak się zachować gdy jednak dojdzie do kontaktu z psem niebezpiecznym?
1. Stań, nie uciekaj (Miej twarz zwróconą w stronę psa - żeby się bronić musisz widzieć gdzie cię zaatakuje).
2. Nie patrz psu w oczy (Między siebie a zęby psa spróbuj wsadzić jakikolwiek niesiony przez siebie przedmiot, np. plecak, tornister, blok rysunkowy, worek z kapciami, parasolkę, worek ze śniadaniem, kurtkę czy inną część odzieży owiniętą wokół ręki Jeżeli nie masz żadnego takiego przedmiotu albo czasu na jego użycie (niespodziewany atak) nadstaw psu którąś rękę. Zamknij pięść aby pies nie odgryzł ci palców).
3. Nie okazuj strachu, mimo że to trudne.
4. Nie odwracaj się tyłem do psa, zwłaszcza jeśli jest duży. Jeśli skoczy na plecy, może przewrócić nawet dorosłego, a dziecko bez trudu (Staraj się nie dopuścić ataku na nogi. Jeżeli upadniesz, następnym celem może być twarz).
5. Ustaw się do psa bokiem, na lekko rozstawionych nogach. To pozwala lepiej utrzymać równowagę ( Jeżeli pies jest duży i ciężki, wychyl się do przodu, by swoim ciężarem nie przewrócił cię).
6. Przyjmij niżej pokazaną pozycję "żółwia". Ochronisz wystające części ciała, za które zwykle chwyta pies.
W większości przypadków pies zniechęcony taką postawą
i brakiem reakcji z twojej strony powinien odejść.
Jeżeli mimo wszystko pies cię zaatakował i uciekł:
1. Zapamiętaj jego wygląd i wygląd właściciela, jeżeli był obecny przy zajściu.
2. Zlokalizuj posesję z której wyszedł pies.
3. Wycofaj się.
4. Zawiadom opiekuna - rodzica, wychowawcę w szkole.
5. Nie podejmuj próby ucieczki, w trakcie której będziesz krzyczeć, gestykulować rękami, to bardziej prowokuje psa do ataku.
Dodatkowe wskazówki dotyczące postępowania z rozzłoszczonym psem:
• Nie podchodź bliżej.
• Nie zapędzaj psa w kąt - pozwól mu uciec.
• Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów.
• Wyjdź poza teren, który pies uważa za swoje terytorium.
• Wycofaj się powoli nie odwracając się całkowicie plecami do psa.
• Cały czas obserwuj psa (z boku lub kątem oka).
• Nie wpatruj się w psa - kontakt oko w oko oznacza wyzwanie.
• Nie drażnij psa krzykiem.
• Nie drażnij psa wymachując rękami • Jeżeli podniosłeś coś co należy do psa - kość, miskę psa, szczeniaka - odłóż to.
• Jeżeli jest jakaś furtka - zamknij ją między sobą a psem.
• W momencie gdy znajdziesz się poza terytorium psa - na ogół zostawi cię w spokoju.
• Jeżeli pojawi się właściciel - poproś by zapanował nad psem.
• Nie dokarmiaj obcych psów, nie głaszcz psów uwiązanych pod sklepem, nawet jeżeli posiada on kaganiec.
• Nie rzucaj w psa kamieniami, patykami lub innymi przedmiotami, może to wywołać atak psa na ciebie.
• Nie drażnij psa na czyjeś posesji (pies dla ciebie ma pamięć węchową i w nie spodziewanej sytuacji może sobie przypomnieć twój zapach i zaatakować.
Jak rozmawiać trzeba z psem ?
Wy nie wiecie, a ja wiem,
Jak rozmawiać trzeba z psem,
Bo poznałem język psi,
Gdy mieszkałem w pewnej wsi,
A więc wołam: - Do mnie, psie!
I już pies odzywa się.
Potem wołam: - Hop-sa-sa!
I już mam przy sobie psa.
A gdy powiem: -Cicho leż! -
Leżę ja i pies mój też.
Kiedy dłoń wyciągam doń,
Grzecznie liże moją dłoń
I zabawnie szczerzy kły,
Choć nie bywa nigdy zły.
Gdy psu kość dam - pies ją ssie,
Bo to są zwyczaje psie.
Gdy pisałem wierszyk ten,
Pies u nóg mych zapadł w sen,
Potem wstał, wyprężył grzbiet,
Żebym z nim na spacer szedł.
Szliśmy razem - ja i on,
Pies postraszył stado wron,
Potem biegł zwyczajem psim,
A ja biegłem razem z nim.
On ujadał. A ja nie.
Pies i tak rozumie mnie,
Pies rozumie, bo ja wiem,
Jak rozmawiać trzeba z psem.
Akcesoria zoologiczne
Yorki
Kąpiel Yorkshire Terriera
Kąpiele są jednym z ważniejszych elementów mającym wpływ na stan włosów naszego Yorka. Błędnym jest przekonanie, że młodych szczeniąt nie wolno kąpać. Zwykle słyszymy takie stwierdzenie od hodowcy lub lekarza weterynarii. Kąpiele możemy zacząć już od 10 tygodnia życia. Musi on jednak być do tego odpowiednio przygotowany. Małego Yorkshire bardzo wygodnie jest kąpać w umywalce - dotyczy to kilku pierwszych, krótkich kąpieli. Dno umywalki wykładamy kawałkiem gąbki lub miękką gumową kratą, aby piesek nie ślizgał się i niepotrzebnie nie stresował. Odkręcamy wodę delikatnie, nie bezpośrednio na psa. Ciepłą wodą zwilżamy sierść pieska i nanosimy szampon. Myjemy pieska delikatnie masując, a w razie potrzeby chwalimy go i uspokajamy. Spłukując mydliny uważajmy, aby woda nie zalała mu pyska i uszu. Mokrego pieska owijamy na kilka minut ręcznikiem. Nigdy go nie wycieramy, ponieważ takie energiczne ruchy mogłyby spowodować uszkodzenie włosa. Yorka kąpiemy raz na 7-10 dni. Kiedy piesek już nieco podrośnie i przyzwyczai się do kąpieli możemy zacząć kąpać go w wannie. Pielęgnacja psa takiego jak Yorkshire jest bardzo ważna i nie możemy jej bagatelizować dlatego kąpiel yorkshire powinna odbywać się rac na tydzień.
Pielęgnacja oraz strzyżenie włosa u Yorka
Po kąpieli, gdy Yorkshire Terrier nieco podeschnie nakładamy na jego sierść balsam bez spłukiwania lub spryskujemy go specjalnym kosmetykiem w sprayu. Delikatnie rozczesujemy włosy susząc ciepłym (nie gorącym) strumieniem powietrza. Susząc, kierujemy powiew z góry, jednocześnie rozdzielając włos szczotką lub grzebieniem. Włoski pod oczami, na bokach uszu, wąsy i brodę czeszemy specjalnym, malutkim, gęstym grzebykiem. Trzeba uważać, żeby nie szarpać i nie wyrywać włosa. To sprawia psu ból i może skutecznie zniechęcić go do czesania. Pamiętajmy, że Yorka zawsze czeszemy zgodnie z naturalnym kierunkiem układania się sierści. Do ostatnich pociągnięć szczotki używamy lekko natłuszczającego preparatu. Dużą sztuką jest prawidłowe spięcie włosów na głowie. W tym celu zbieramy grzebieniem włosy z czoła i boków głowy-od kącika oka do podstawy ucha, blisko jego dolnej krawędzi, ale jeszcze w zakresie wnętrza małżowiny oraz z tyłu głowy do linii łączącej uszy. Zaczesując włoski łapiemy jednocześnie sierść z zewnętrznych brzegów uszu aby zbliżyć je mocno do siebie. Włosy modelujemy w 'bombkę', modelując stop. Dopiero na gumce zapinamy kokardę. Gumek nie ściągamy, bo wyrywają włos. Należy je delikatnie rozcinać. Końce uszek, około 1/3 ich wysokości powinny by bardzo krótka i dokładnie wystrzyżone w szpic. Długi, piękny włos na ciele Yorka rośnie przez całe życie. Aby nie stał się dla psa uciążliwy, przycinamy go równo z podłożem. Zbyt długi włos powoduje, że York nie może swobodnie chodzić, przydeptuje włosy i wyszarpuje je. Ze względów higienicznych przycinamy też sierść w okolicach narządów płciowych i odbytu. Przycinamy także sierść wokół palców, formując małą, zgrabną łapkę.
Strzyżenie psów takich jak Yorkshire Terrier nie jest łatwa czynnością, jeżeli nie mamy o tym żadnego pojęcia a chcemy aby nasz york prezentował się ładnie na wystawie proponuję wizytę w salonie dla psów.
NOS
Kiedy smutny wraca z z miasta,
Kiedy łamie Ci się głos,
Czarny niby czarna pasta ,
Koło Ciebie krąży nos.
Najpierw milczkiem, najpierw z dala,
Przestrzegając reguł gry,
Jak detektyw nos ustala,
Skąd się bierze nastrój zły.
Potem, gdy juz nos przyczyny
Twojej kwaśnej miny zna,
Wie, że sposób jest jedyny,
Jedna rada....właśnie ta:
Wspiąć się jak roślinka pnąca,
Zlizać z twarzy krople łez......
Nagle czujesz: pies Cię trąca!
Nosem trąca Cię Twój pies!
Yorki Elegancki piesek o długiej, jedwabistej sierści. Włos prosty, przedzielony przedziałkiem od nosa do końca ogona. Pies bardzo zwarty, o płynnych liniach. Całość ciała daje wrażenie silnej i proporcjonalnej sylwetki. Dumnie, wysoko noszona głowa i uważny, bystry wyraz nadaje mu niepowtarzalny charakter. Osobowość: Towarzyski, aktywny, inteligentny i ambitny.
Temperament: York to pies pełen werwy, nie zmienny, nie kapryśny. Lękliwość i agresja są wadą. Głowa: Nieduża, zgrabnie ukształtowana. Czaszka płaska, stop delikatnie zaznaczony. Guz potyliczny ledwie wyczuwalny. Kufa średniej długości, nie spiczasta, profil nosa prosty. Nos czarny.
Oczy: Nieduże, ciemne - prawie czarne, błyszczące, nigdy wypukłe, ustawione frontalnie - piesek patrzy prosto przed siebie. Brzegi powiek ciemne.
Uszy: Małe, trójkątne, dość wysoko osadzone, skierowane do przodu, delikatne, stojące sztywno.
Uzębienie: Mocne, białe, regularne. Zgryz nożycowy.
Szyja: Dość długa, elegancka, noszona dumnie.
Tułów: Zwarty. Grzbiet prosty, mocny, idealnie płaski w postawie i w ruchu. Lędźwie mocne, zad dobrze ustawiony, nie spadzisty ani przebudowany. Żebra lekko zaokrąglone. Brzuch nieco podciągnięty. Kończyny przednie: Idealnie proste i równoległe w postawie i w ruchu. Łapki zwarte, pazurki czarne.
Kończyny tylne: Idealnie równoległe w postawie i w ruchu. Dobrze ukątowane, staw skokowy dobrze zaznaczony, mocny. Łapki zwarte, pazurki czarne. Ogon: Kopiowany, prosty, noszony ukośnie do linii grzbietu.
Szata: Zdecydowanie jedwabista, długa, cienka, gęsta. Włos idealnie prosty, gładki w dotyku. Brak podszerstka. Umaszczenie: Ciemnoniebieskostalowy, a nie stalowosrebrny z wyraźnie odgraniczonym, intensywnie złotym podpalaniem. Włos na głowie złoty, bez smoleń i szarości.Waga: do 3, 2 kg. Wady: Każde odstępstwo od wzorca traktuje się, w zależności od nasilenia, jako wadę lub błąd.
Galeria :
__________________
"Owczarki Niemieckie "
Owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości o lekko wydłużonym tułowiu, mocnej budowie, suchym kośćcu i silnym umięśnieniu. Ma okrywę włosową dobrze chroniącą go przed wpływem warunków atmosferycznych.
Odpowiadający wzorcowi wygląd psa obrazuje wrodzoną siłę, pojętność i zwrotność w ruchu. Owczarek niemiecki powinien wykazywać odwagę i nieustępliwość w obronie swojego pana i mienia, z pasją atakować na rozkaz, ale poza tym powinien być czujnym, posłusznym i miłym towarzyszem w domu, lecz powściągliwym stosunku do innych osób. Pomimo wybujałego temperamentu owczarek niemiecki powinien być skłonny do uległości, dostosowywać się do każdej sytuacji, chętnie wykonywać wyznaczone dla niego zadania. Jego uzdolnienia węchowe w połączeniu z budową kłusaka, umożliwiającą na spokojnie i pewnie, bez wysiłku wypracowywanie śladów z nosem trzymanym tuż przy ziemi powodują, że może być używany do różnych celów, jako pies tropiący i szukający. Ogólny jego wygląd jest zatem wyrazem naturalnej szlachetności i wzbudzającego respekt spokojnego usposobienia.
Owczarek Niemiecki - Głowa.
Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość ok. 40% wysokości w kłębie). Nie powinna być ani ciężka ani za delikatna i lekka lub zbyt wydłużona, między uszami umiarkowanie szeroka. Ma być sucha i umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgoczaszki równa się około 50% całej długości głowy, szerokość mózgowioczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka oglądana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się, poczynając od uszu, ku wierzchołkowi nosa, zaś czoło oglądane z boku i z przodu powinno być tylko lekko wysklepione, bez - lub ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową.
Owczarek Niemiecki - Policzki.
Lekko zaokrąglone, nie wystające.
Owczarek Niemiecki - Pysk.
Silny, szczęka i żuchwa dobrze rozwinięta, wargi suche, napięte, dobrze przylegające. Grzbiet nosa jest prosty, o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła.
Owczarek Niemiecki - Uzębienie.
Zdrowe, mocne pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Owczarek niemiecki ma zgryz nożycowy, tzn. że siekacze muszą działać na kształt nożyc, przy czym siekacze żuchwy zachodzą na ścianki tylne siekaczy szczęki. Między zębami nie powinno być większych odstępów. Tyło zgryz i przodo zgryz , jak i wspomniane luki między zębami stanowią wadę. Wadliwy jest też zgryz cęgowy.
Owczarek Niemiecki - Oczy.
Średniej wielkości w kształcie migdała, nieco skośnie osadzone, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemnej. Spojrzenie żywe, spokojne, świadczące o pojętności.
Owczarek Niemiecki - Uszy.
Średniej wielkości, u nasady szerokie, ku górze zwężające się, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu. Wiele psów w czasie ruchu lub spoczynku w postawie leżącej kładzie uszy do tyłu, co nie jest wadą.
Owczarek Niemiecki - Szyja.
Szyja silna o dobrze rozwiniętych mięśniach, sucha bez luźnego podgardla.
Owczarek Niemiecki - Tułów.
Długość tułowia nie powinna przekraczać od 110 do 117% wysokości psa. Kłąb długi, wyraźnie wzniesiony i łagodnie przechodzący w linię grzbietu.
Owczarek Niemiecki - Klatka piersiowa.
Głęboka (ok. 45 - 48% wysokości w kłębie), długa, sięgająca daleko do tyłu. Żebra dobrze uformowane i długie, ani beczkowato wygięte, ani płaskie. Dobrze ukształtowana klatka piersiowa zapewnia łokciom swobodny ruch w czasie kłusa, natomiast zbyt wybrzuszona, zakłóca ruch łokciom i powoduje ich odstawanie.
Owczarek Niemiecki - Grzbiet.
Łącznie z lędźwiami prosty i silny. W części piersiowej niedługi, mocny. Lędźwie krótkie, szerokie, mocne, silnie umięśnione.
Owczarek Niemiecki - Zad.
Długi, lekko spadzisty. Zad krótki, spadzisty lub o poziomej linii nie jest pożądany.
Owczarek Niemiecki - Brzuch.
Umiarkowanie podkasany.
Owczarek Niemiecki - Ogon.
Obficie owłosiony, opuszczony w dół sięga co najmniej stawu skokowego. Czasem, choć to niepożądane ma lekkie zagięcie na bok. W podnieceniu i w czasie ruchu ogon jest wyżej podnoszony i wyginany.
Owczarek Niemiecki - Szata.
Poszczególne włosy proste, twarde i przylegające. Głowę łącznie z wewnętrzną stroną uszu, przednią stronę nóg i palce okrywa sierść krótka, szyję - dłuższa i gęściejsza. Na tylnej stronie nóg sierść jest dłuższa. Na pośladkach dłuższe włosy tworzą tzw. "portki".
Owczarek Niemiecki - Maść.
Czarna z regularnymi brązowymi, żółtymi lub jasnoszarymi znaczeniami (podpalaniem); z czarnym czaprakiem; śniada; czarna i szara jednolita, albo z jaśniejszymi lub brązowymi znaczeniami.
Owczarek Niemiecki - Kończyny przednie.
Łopatka długa, skośnie ustawiona, dobrze umięśniona, płasko przylegająca. Ramię jest ustawione do łopatki prawie pod kątem prostym, mocne i dobrze umięśnione. Przedramię oglądane ze wszystkich stron proste, o długości większej niż głębokość klatki piersiowej. Śródręcze silne, niezbyt stromo ustawione. Łokcie ani ostające, ani wciśnięte. Łapy owalne, tworzą je krótkie zwarte i wysklepione palce oraz twarde, ale nie szorstkie opuszki. Pazury krótkie, mocne, ciemne.
Owczarek Niemiecki - Kończyny tylne.
Pośladki szerokie, silnie umięśnione. Kąt w stawie kolanowym ok. 120 stopni. Ukątowanie kończyn tylnych odpowiada ukątowaniu przednich, ale nie może być przesadne. Staw skokowy i śródstopie mocne. Ogólnie biorąc, kończyny tylne powinny być mocne i dobrze umięśnione, aby mogły z łatwością spełniać zadania siły napędowej psa.
Owczarek Niemiecki - Kościec.
Od owczarka wymagamy kłusu. Jest to zasadniczy sposób jego poruszania się, potrzebny zarówno do wykonywania funkcji pasterza jak i zadań wynikających z funkcji psa użytkowego. Tak, więc kości owczarka niemieckiego powinny być długie, bo wtedy jest na nich więcej miejsca dla przyczepu mięśni, lecz z tego powodu nie może on być kwadratowy.
Owczarek Niemiecki - Wzrost.
Wysokość w kłębie psa 62,5 cm, suki 57,5 cm. Dopuszczalne jest odchylenie w górę lub w dół do 2,5 cm.
Owczarek Niemiecki - Wady.
Wszelkie braki obniżające przydatność użytkową, wytrzymałość i sprawność fizyczną:
- obojętność,
- słaby układ nerwowy,
- nadmierna pobudliwość,
- lękliwość,
- wypłowiałe barwy umaszczenia,
- psy albinotyczne lub z białym wierzchołkiem nosa,
- nieprawidłowy wzrost,
- wątła budowa,
- długo nożność,
- za krótki tułów,
- miękki grzbiet,
- stroma postawa kończyn.
- wady zgryzu
- zbyt miękkie owłosienie,
- za krótkie lub za długie owłosienie
- uszy wiszące
- ogon zakręcony, źle trzymany.
Galeria :
" Boksery "
Bokser - jest psem średniej wielkości w typie mastifa, o zwartej budowie ciała, kwadratowej sylwetce i dość silnym koścu. Jest jednak nieco mniejszy oraz ma lżejszą i smuklejszą głowę niż inne mastify, która przypomina głowę swojego bliskiego krewniaka - buldoga angielskiego. Głowa boksera stanowi jego najbardziej charakterystyczną cechę zewnętrzną. Jest dosyć szeroka, z krótką kufą oraz z cofniętą i dosyć wysoko umieszczoną truflą nosa, umożliwiającą mocny chwyt i jednoczesne pobieranie powietrza.
Bokser jest dobrze umięśniony. Posiada krótki, prosty i muskularny grzbiet; mocną szyję bez fałdów na podgardlu i dobrze wysklepione oraz plastycznie uzewnętrznione żebra.
Bokser jest niezwykle żywym i sprawiającym wrażenie zawsze czujnego. Pies ten nie powinien sprawiać wrażenia ociężałego czy niezdarnego.
Szata
Włos krótki, lśniący i twardy, ściśle przylegający do ciała.
Maść
Żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w rożnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnoczerwonobrązowego, przy czym za najładniejsze uważane jest umaszczenie pośrednie (czerwonoźółte). Maska czarna, nie wychodząca poza kufę, aby pies nie miał ponurego i nieprzyjemnego wyrazu. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych wyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są zasadniczo niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia.
Boksery o umaszczeniu zawierającym więcej niż jednej trzeciej białego, całkowicie białe lub czarne nie mogą być dopuszczone na wystawę.
Historia rasy
Bokser jest niemiecką rasą, której początki sięgają XVI w. Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Był to pies w typie mastifa, który powstał w wyniku skrzyżowania ciężkiego, bojowego, molosa z lżejszymi i zwinnymi chartami. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania na niedźwiedzie i dziki. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę.
Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa. Bullenbeissery były w różnych okresach krzyżowane z angielskimi mastifami, buldogami, dogami niemieckimi i terierami, tworząc około 1830 r. całkowicie nową rasę - boksera.
Boksery były pierwotnie używane przez niemieckich i holenderskich myśliwych do polowań na dziki, niedźwiedzie i jelenie. Używano ich także do popularnych walk z bykami oraz psami. Wraz z wytrzebieniem zwierzyny oraz wprowadzeniu zakazu walk zwierząt w Niemczech w połowie XIX w. rasa ta przetrwała tylko dzięki rzeźnikom i handlarzom bydła.
W 1860 r. po raz pierwszy pojawia się nazwa - bokser. Do dziś dokładnie nie wiemy, czy nazwa pochodzi od charakterystycznej, krótkiej kufy psa, czy jest to przekręcona nazwa jego protoplasty, bullenbeissera. W 1895 r. na wystawie w Monachium pojawiły się pierwsze psy tej rasy a rok później powstał pierwszy klub tej rasy. Pierwszy wzorzec tej rasy psów został oficjalnie zatwierdzony w 1905 r.
Bokser jest obecnie jednym z najpopularniejszych psów na świecie. Jest uznaną rasą służbową, znajdującą zastosowanie w wojsku, policji i służbach celnych. Oczywiście sprawdza się również jako pies towarzyszący i obronny.
Temperament
Bokser jest wesołym, bardzo żywym, figlarnym, ciekawym otaczającego go świata i bardzo energicznym psem o dużym temperamencie. To bardzo inteligentny, szybko uczący się i chętny do nauki pies, dlatego jest on uznawaną rasą psów służbowych. Świetnie sprawdza się w konkurencjach na posłuszeństwo. Bokser jest stale w ruchu i doskonale przywiązuje się do swoich właścicieli.
Bokser w specyficzny w psim świecie sposób używa swoich przednich łap do nieomal wszystkiego. Bawi się swoimi zabawkami czy też miską w sposób, który przypomina trochę zachowanie kota. Zachowały się relacje z walk psów, w których opisywano jak boksery wyskakiwały na przeciwników z wyciągniętymi łapami, jakby chciały zadać cios.
Bokser jest wierny, czuły, szczególnie przywiązany i cierpliwy w kontaktach z dziećmi, dla których jest wyśmienitym wprost opiekunem i towarzyszem zabaw. Należy jednak uważać na zabawy z małymi dziećmi, gdyż nawet pies w późnym wieku jest bardzo energiczny w zabawie i zachowuje się jak duży szczeniak. Ponadto całkowicie nie zdaje sobie sprawy ze swojej wielkości i mógłby mimowolnie przewrócić naszego malucha.
Zgodnie z naturą psa bojowego, zadaniem boksera jest ochronić Ciebie, Twoją rodzinę i Twój dom, co też ten silny i nieustraszony "bokser wagi średniej" z łatwością uczyni. Jego czujność i nieustraszona odwaga jako obrońcy i stróża rozsławiły go już dawno. Nie jest przy tym nadmiernie hałaśliwy, gdyż nie ma w zwyczaju szczekać bez powodu. Pies ten jest raczej nieufny i ostrożny wobec obcych osób, ale zachowuje się wobec nich jak prawdziwy dżentelmen i nigdy nie jest podstępny czy agresywny. Osoby znane psu są za to witane bardzo wylewnie i entuzjastycznie.
Bokser potrafi być dominujący w stosunku do obcych psów, wobec których bywa również agresywny. Dobrze wychowany bokser dobrze współżyje jednak z psami i kotami z kręgu jego rodziny, ale mniejsze zwierzęta takie jak chomiki, świnki morskie, myszy czy szczury, a także kaczki, kurczęta i inne ptactwo domowe mogą okazać się "zbyt" kuszące. Można go nauczyć, aby "nie ruszał" tych zwierząt, ale nie jest polecane, żeby zostawał z nimi sam na sam.
Bokser jest zawsze chętny do pracy i zabawy. Jest to pies, który potrzebuje stałego towarzystwa z człowiekiem. Absolutnie nie może być trzymany w kojcu czy też na łańcuchu, gdyż pozbawiony kontaktu ze swoim panem może stać się wtedy "zły" i nieobliczalny. Bezwzględnie należy nauczyć boksera, żeby nie był hałaśliwy i w szczególności, żeby nie skakał na ludzi. Rasa ta jest znana ze swojej odwagi i doskonale sprawdza się jako pies obronny.
Boksery mogą ślinić się, choć nie tak intensywnie jak inne mastify, i chrapać. Podobnie jak w przypadku wszystkich psów, w których płynie krew buldoga, "dosyć" nie komfortowe są problemy z trawieniem, prowadzące do wzdęć.
Problemy zdrowotne
Wśród chorób i schorzeń, które przytrafiają się tym psom na pierwszym miejscu wymienić należy oczywiście dysplazję stawu biodrowego oraz spondylozę, czyli postępujące skrzywienie kręgosłupa. Niestety, boksery są znacznie częściej podatne, niż inne rasy psów, na różnego rodzaju nowotwory złośliwe, szczególnie po ósmym roku życia. Jeżeli tylko dostrzeżemy na skórze psa brodawki, zgrubienia lub inne zmiany, należy szybko zasięgnąć porady weterynarza.
Zdarzają się choroby serca, szczególnie kardiomiopatia. Jest to grupa chorób mięśnia sercowego, heterogennych ze względu na etiologię, prowadzących do dysfunkcji serca. Zajęciu mięśnia sercowego mogą towarzyszyć nieprawidłowości budowy i czynności osierdzia, wsierdzia lub innych narządów.
Rzadko występują problemy z tarczycą, epilepsja i różnego rodzaju alergie skórne. Bardzo rzadko występuje aksonopatia, czyli choroba obwodowego i centralnego układu nerwowego.
Od 20 do 40 % białych szczeniąt rodzi się głuche na jedno bądź oba uszy.
Pielęgnacja
Bokser jest generalnie bardzo czystym psem. Krótką sierść niezwykle łatwo pielęgnować. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów.
Częste kąpanie jest niewskazane, powinno być przeprowadzane tylko w ostateczności. Z całą pewnością nie należy czynić tego regularnie, gdyż używanie szamponu może doprowadzić do zmniejszenia ochronnych właściwości szaty psa.
Idealny dom
Ponieważ jest to pies stosunkowo mało aktywny wewnątrz, bokser może mieszkać w mieszkaniu, choć oczywiście dom z dokładnie zabezpieczoną działką jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem. Jest to pies bardzo aktywny na zewnątrz i potrzebuje wiele ruchu, dlatego nie nadaje się dla osób wygodnickich, którzy nie są w stanie zapewnić bokserowi aktywności i zajęcia. Nie jest to rasa nadająca się do mieszkania w budzie czy kojcu. Bokser potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, gdyż może stać się "zły" i złośliwy.
Ta rasa psów jest jednak bardzo wrażliwa na upały, wilgoć i zimno. Nie należy zostawiać psa bez dostępu do wody i cienia w gorące dni, a także zbyt długo na dworze, gdy temperatura spadnie poniżej zera. Przedstawiciele tej rasy psów dobrze adaptują się zarówno do środowiska miejskiego czy wiejskiego, lecz preferują pobyt w umiarkowanym klimacie.
Ćwiczenia
Bokser potrzebuje bardzo dużo ruchu i ćwiczeń, aby wyładować nadmiar energii. Jest bardzo aktywny na zewnątrz. Lubi biegać, pływać i zawsze jest gotowy do szaleństw czy zabawy. Zalecana jest codziennie, przynajmniej godzina intensywnych ćwiczeń, gdyż same spacery, na które co prawda chodzi bardzo chętnie, nie wystarczą, aby nasz pies był w dobrej formie. Bokser jest, więc idealnym kompanem dla ludzi uprawiających jogging czy lubiących wycieczki rowerowe.
Wychowanie
Bokser potrzebuje prowadzenia przez doświadczonego opiekuna, wymaga bowiem konsekwentnego wychowania. Jest posłuszny i szybko się uczy, ale pies ten w pełni podporządkowuje się tylko jednej osobie. Potrafi być przy tym lekko dominujący nad pozostałymi członkami rodziny i bez wahania zawładnie kanapę i łóżko, jeżeli nie będzie uczony posłuszeństwa od wieku szczenięcego.
Należy pamiętać, że bokser wciąż zachował cechy psa bojowego i dlatego proces wychowania i socjalizacji szczeniaka powinien rozpocząć się jak najwcześniej. Zaniedbania w tej mierze mogą prowadzić do skłonności do walk z innymi psami lub zwierzętami.
" Labradory "
|
Pies czy suka?
Zanim kupisz psa - PRZECZYTAJ!!!
Kupując psa wiążesz z nim swoją przyszłość na długie lata, a przeczytanie tego tekstu zajmie Ci tylko chwilę...
Decyzja o przyjęciu pod swój dach szczeniaka powinna być zawsze decyzją przemyślaną i przede wszystkim odpowiedzialną. Muszą się z nią bezwzględnie zgadzać wszyscy domownicy. Lepiej odłożyć ją na później, niż sprowadzić do domu szczenię, które nie wywołuje entuzjazmu u wszystkich mieszkańców. Pamiętaj, że problemy mogą się tylko nawarstwić, a szanse na to, że wraz z pojawieniem szczeniaka rozwiążą się same - są nikłe.
Pamiętaj, że "stajesz się odpowiedzialny za to co oswoiłeś". Jak już napisałam na wstępie, wiążesz swoją przyszłość z psem na długie lata, dlatego dobrze się zastanów, czy w niedługim czasie pies nie stanie się kulą u nogi, zbędnym bagażem... Przemyśl swoje plany na przyszłość i raz jeszcze zastanów się, czy za kilka miesięcy, lat, nadal będzie miejsce u Twego boku dla czworonożnego przyjaciela?
Decydując się na szczenię warto poczytać o jego wychowaniu, zdrowiu, odżywianiu, itp. Na wiele pytań odpowie Ci hodowca, ale pamiętaj, że podejmując decyzję warto wiedzieć na co się decydujemy. Tak więc zdobycie podstawowej wiedzy powinno nastąpić przed, a nie po kupnie szczeniaka. Weź pod uwagę, że małe szczenię wymaga wielkiej uwagi, czasu i zaangażowania z Twojej strony. Możesz być pewny, że nie prześpisz kilku nocy, będziesz musiał po nim sprzątać, możliwe, że szczenię zniszczy kilka rzeczy w Twoim domu. Szczeniaczek to niejako małe dziecko, ot tylko tyle że psie... ale dziecko. Minie kilka miesięcy zanim wyrośnie z niego mądry pies, a na to też będziesz musiał poświęcić mnóstwo czasu i zapału. Żaden szczeniak nie wychowa się sam - i o tym trzeba bezwzględnie pamiętać, decydując się na nowego domownika. Labrador jest rozreklamowany jako "pies do dzieci" - ale pies nie wychowa Twoich dzieci, to Ty będziesz oprócz dzieci musiał wychować psa... Warto też zastanowić się czy stać Cię finansowo na posiadanie psa. Koszty utrzymania czworonożnego przyjaciela są dość duże: karma, szczepienia, nieplanowane wizyty u weterynarza, zabawki, leki, akcesoria, itp.- ta lista prawie nigdy się nie kończy. Jeśli jednak jesteś w 100% pewny, że Twoja decyzja jest odpowiedzialna, zapraszam do przeczytania drugiej części tego tekstu.
Iza Szczepańska
Decyzja zapadła - KUPUJEMY LABRADORA
Pamiętaj, że LABRADOR RETRIEVER to rasa psa i tylko posiadanie psa "z rodowodem" gwarantuje Ci posiadanie labradora. Pamiętaj, że pies bez rodowodu nie może być nazywany Labrador Retrieverem, bo w gruncie rzeczy nim nie jest. Dlaczego warto kupić psa z rodowodem? Przede wszystkim dlatego, żeby mieć pełnowartościowego przedstawiciela rasy na jaką się zdecydowałeś. Rodowód gwarantuje Ci, że rodzice, dziadkowie, pradziadkowie, itd. Twojego szczenięcia też byli prawdziwymi labradorami. Możesz odczytać z niego drzewo genealogiczne swojego pupila, osiągnięcia, wyniki badań w kierunku dysplazji, itd. przodków. Kupując psa bez rodowodu - kupujesz kota w worku. Nigdy nie możesz mieć pewności kim byli jego rodzice, dziadkowie, itd. Czy nie byli chorzy? Czy nie przejawiali agresji? I w końcu - czy ze słodkiego kilkutygodniowego szczeniaczka wyrośnie na pewno labrador? Często nabywcom nie zależy na rodowodzie, traktując go jako niepotrzebną kartkę papieru. BŁĄD! Tak naprawdę rodowód oznacza PEWNOŚĆ tego co posiadasz! Nie daj się zwieść kolejnemu mitowi, to nieprawda, że mając rodowodowego psa jesteś zobligowany do uczestnictwa w wystawach, ta decyzja należy tylko do Ciebie, nie masz też żadnego obowiązku wstępowania w szeregi ZKwP. Rasa Labrador Retriever jest obecnie jedną z najbardziej popularnych w naszym kraju. Co za tym idzie, wiele osób upatrzyło sobie w tym fakcie możliwość zarobienia w prosty sposób pieniędzy. Dopuścić sukę, sprzedać szczeniaki i już. Jednak nie na tym polega hodowanie! Zdarza się, że nabywcy w ramach "oszczędności finansowych" decydują się na psa bez rodowodu, ale jak każdy, tak i ten kij ma dwa końce. Jak już napisałam, po pierwsze nie wiesz tak naprawdę co kupujesz. Po drugie, kupując psa z niewiadomego źródła, po nie przebadanych przodkach, możesz ponieść kilkukrotnie wyższe od poczynionych oszczędności wydatki na leczenie swojego pupila. W końcu warto się zastanowić nad tym, dlaczego niektórzy ludzie rozmnażają swoje psy bez rodowodu? Aby szczeniaki po rodowodowych rodzicach miały prawo do rodowodu ich rodzice muszą wziąć udział w zaledwie 3 wystawach organizowanych przez ZKwP i uzyskać wymagane do hodowli oceny. Oceny te mają być potwierdzeniem jakości danego psa, zgodności z wzorcem jego wyglądu i psychiki. Koszta związane z trzykrotnym wystawieniem swojego psa są minimalne. Co więcej, zwracają się przy pierwszym szczeniaku urodzonym z rodowodem. Dlaczego więc nie wystawić swojej suki? Suki hodowlane należące do ZKwP mogą być dopuszczane do rozrodu raz w roku, bez kontroli ZKwP psy są "eksploatowane" do granic możliwości. Niech nie zwiodą Cię setki wykrętów i argumentów, jakie przytaczają ludzie rozmnażający psy bez rodowodu. Można by te wszystkie bzdury dotyczące nie wystawiania spisać i włożyć między bajki. Najpopularniejsze z nich, wygłaszane przez przesympatycznych i do bólu miłych "rozmnażaczy" to:
* suka nie była wystawiana, bo i po co, w końcu ma rodowód (skoro wszystko jest niby OK, to czemu nie potwierdzić tego w ocenie sędziego kynologicznego?),
* wystawy są strasznie drogie (nieprawda!),
* ludzie ci nie mieli po prostu czasu na wystawianie swojej suki (a skąd masz pewność, że w takim wypadku mieli czas na prawidłowe odchowanie Twojego szczenięcia?),
* bo to głupota (głupotą jest rozmnażanie nierasowych psów, od których schroniska pękają w szwach!),
* sukę dopuszczono tylko raz "dla zdrowotności" (kolejny mit, który nijak ma się do rzeczywistości, "zdrowotniej" było sukę wysterylizować).
Hodowcy zrzeszeni w ZKwP dążą do polepszania hodowanych przez siebie ras, ponoszą ogromne koszty związane z wystawianiem swoich psów, odchowywaniem miotów, zdobywaniem wiedzy, itd. Dobieranie rodziców to nie przypadek, a skrupulatnie przemyślana decyzja. A wszystko to po to, abyś przyjął pod swój dach psa typowego dla rasy, na którą się decydujesz, zdrowego, mądrego i spełniającego Twoje oczekiwania. Do Ciebie więc, Drogi Nabywco, należy podjęcie decyzji, skąd chcesz mieć swojego psa. Czy chcesz psa typowego dla rasy, czy chcesz zasilić kieszeń nieodpowiedzialnych rozmnażaczy, którzy robią to dla czystego zysku? Czy chcesz mieć psa zdrowego? A może wolisz żyć w niepewności, na zasadzie "jakoś to będzie"? Może jednak lepiej adoptować jakiegoś Biedaka ze schroniska? Pamiętaj, że różnica w cenie szczeniaka bez rodowodu i szczeniaka rasowego to tylko pozory. Jest to jednorazowy wydatek, ale jest to wydatek dający Ci pewność na lata... Jak znaleźć dobrą hodowlę? Popytaj znajomych, zadzwoń do ZKwP, poszukaj w Internecie, na pewno sobie poradzisz :-)
Iza Szczepańska
Co wybrać? Psa czy sukę?
Jest to bardzo ważna decyzja. Większość ludzi woli suczki, ponieważ wierzą , że są one spokojniejsze i bardziej towarzyskie. Problemem jest pojawiająca się 2 razy do roku cieczka podczas której należy pilnować i chronić sukę przed natarczywymi psami. Można oczywiście ją wysterylizować , ale wiąże się to ze sporymi kosztami /większymi niż przy kastrowaniu psa /. Jeżeli nastawimy się na hodowlę, musimy liczyć się z pewnymi nakładami i ciężką pracą przy urodzeniu i odchowaniu szczeniąt .Pies jest większy i mocniej zbudowany niż suka. Jest wiernym i wspaniałym towarzyszem dla całej rodziny. Jest bardzo aktywny i ruchliwy gdy jest młody. Jednak gdy dorośnie będzie mniej wymagający niż suka, a może nawet wierniejszy. W moim odczuciu psy mają intensywniejszy zapach niż suczki.... Jeżeli posiadamy już w domu jakieś zwierzę np. kota lub królika, musimy je oswoić z nowo nabytym szczeniakiem. Psy bardzo lubią towarzystwo innych zwierząt. Gdy ich zabraknie mogą bardzo za nimi tęsknić.
Gdzie kupić psa?
Jeżeli ma to być pies rasowy /labrador/ nie kupujmy go od przypadkowych sprzedawców. Podejdźmy do tego profesjonalnie. Znajdźmy siedzibę najbliższego Związku Kynologicznego, udajmy się tam i zasięgnijmy informacji o hodowcach. Może też pasjonują nas Wystawy Psów? Wtedy możemy nawiązać bezpośredni kontakt z osobami ,których psy są wystawiane i podobają się nam. Powinniśmy porozmawiać z nimi na temat hodowli, utrzymania, obowiązku jaki na siebie bierzemy kupując psa. Bardzo ważny jest również problem kosztów: zakupu i utrzymania psa. Nie możemy dopuścić do tego , aby pozbywać się go z tych powodów. Jest to nasz wierny przyjaciel, który na nas liczy. Pozostaje jeszcze problem wakacji. Weźmy to pod uwagę. Planując wyjazd, zapytajmy się czy możemy zabrać ze sobą naszego pupila. Coraz więcej ośrodków zgadza się na zabranie psa, za dodatkową opłatą. Jeżeli to jest niemożliwe popytajmy się znajomych może będą mogli nam pomóc. Istnieją również schroniska w których można zostawić psa na okres urlopu. Sprawdźmy jednak jakie panują tam warunki , a najlepiej znajdźmy kogoś kto korzystał już z tego ośrodka.
Wizyta u hodowcy
Jeśli już się zdecydowaliśmy gdzie zakupimy naszego przyjaciela upewnijmy się , że jest członkiem Związku Kynologicznego . Bardzo ważne jest pochodzenie i rodowód suki i rodowód psa po ,którym będą szczeniaki. Labradory mają skłonności do dyplazji stawów biodrowych i łokciowych. Na zachodzie badania te są warunkiem dopuszczenia zwierząt do dalszej hodowli. W Polsce nie ma tego obowiązku , ale warto wybrać hodowcę, który ma te zaświadczenia. Prawdopodobieństwo wystąpienia tej wady jest dużo mniejsze gdy prowadzimy selekcję na tę niepożądaną cechę. Również istotna jest eliminacja dziedzicznych chorób oczu /katarakty, postępującego zaniku siatkówki, odklejania siatkówki/. Oczy może zbadać weterynarz ,a wystawione przez niego zaświadczenie ważne jest 1 rok.
|
" CHARAKTER DALMATYŃCZYKA "
Dalmatyńczyk, największy z psów w grupie do towarzystwa, z powodzeniem spełnia rolę przyjaciela, towarzysza, psa pokojowego, stróża czy też obrońcy. Dalmatyńczyki odnoszą się z naturalną rezerwą do ludzi. Nie lubią się kontaktować z każdym napotkanym człowiekiem, chociaż mają łagodne usposobienie.Bardzo przywiązują się do wybranego przewodnika i jego rodziny. Są dobrymi opiekunami dzieci i nie tolerują wówczas żadnych intruzów. Dalmatyńczyki przez wieki były szkolone i wychowywane do pilnowania. Są naturalnymi stróżami, rzadko szczekają, ale zawsze alarmują opiekuna, gdy pojawi się coś podejrzanego. Czują się zwykle gospodarzami w swoim domu czy bloku, czasem nie akceptują nawet innych psów. Z dalmatyńczykiem podobnie jak z innymi psami w zabudowanym terenie należy wychodzić na smyczy. Na spacerach jest przyjazny i spokojny, nie toleruje jednak psów szczekających i agresywnych. Nie należy dopuszczać do sytuacj, w której naturalny instynkt gończy dalmatyńczyka nakaże mu gonić mniejszego psa. Mimo łagodnego usposobienia dalmatyńczyk odznacza się niezwykłą śmiałością i brakiem lęku w razie zagrożenia jego samego czy też opiekuna lub kogoś z jego rodziny. Śmiało podejmuje wtedy walkę z silniejszym przeciwnikiem. Dzięki tym cechom dalmatyńczyk jest nieocenionym opiekunem i towarzyszem człowieka. Wymaga stałego obcowania ze swym opiekunem bądź członkiem rodziny oraz codziennych spacerów. Jest to cecha psa gończego. Należy bardzo uważać, aby przy tej okazji nie gonił i nie płoszył zwierzyny. Dalmatyńczyk po odpowiednia długim spacerze (około 1,5; 2 godz.), gdy zrobi około 20 km., jest w domu niezwykle spokojny, nie absorbujący. Wymaga tylko 2, 3 wyjść w celach higienicznych. Jest idealnym towarzyszem dla ludzi lubiących spacery, prowadzących sportowy tryb życia. Jego cechy psychiczne i temperament wymagają opiekuna logicznie postępującego, zdecydowanego, ale o łagodnym usposobieniu, zrównoważonego, kochającego i rozumiejącego psy. ?le prowadzony dalmatyńczyk, za to samo karcony i nagradzany, staje się psem nerwowym, agresywnym, a nawet niebezpiecznym. Ciągle strofowany gdy znajduje się wśród wielu ludzi (gabinet w domu czy sklep) zatraca charakter stróża i przestaje reagować na obcych. Dalmatyńczyka nie można trzymać w budzie, gdyż wymaga on ciągłego kontaktu z człowiekiem, jest również ze względu na krótką sierść mało odporny na niskie temperatury (nawet powyżej "zera"). Po prostu lubi ciepło zarówno w sensie fizycznym i uczuciowym. Jest bardzo komunikatywny i dlatego można łatwo się z nim porozumieć. Dalmatyńczyk pod względem wyższej czynności nerwowej należy do tzw. typu wstrzemięźliwego, tj. reagującego szybko i w jednakowym stopniu zarówno na bodźce pobudzające, jak i hamujące. Cechuje go łagodne, lecz żywe usposobienie i ogromna pojętność. Dalmatyńczyka nie można tresować mechanicznie, nagiąć czy przełamać, należy go zainteresować i nauczyć. Przyjęte błędne postępowanie podczas szkolenia może być przyczyną trudności i wynikającej z tego niewłaściwej opinii o tej rasie. Dzięki łagodności i konsekwentnemu postępowaniu można dalmatyńczyka doskonale wyszkolić. Dalmatyńczyki odpowiednio szkolone zwykle kończą kursy PT, a nawet PO z wysokimi lokatami. Ze względu na duży temperament i instynkt gończy, psy tej rasy trzeba wyszkolić chociażby w stopniu podstawowym. Może to być szkolenie amatorskie lub na kursach organizowanych przez oddziały Związku Kynologicznego. Dalmatyńczyki pięknie potrafią się śmiać, ukazują przy tym białe zęby. Radośnie, z uśmiechem witają nas, gdy wracamy po dłuższej nieobecności, a nawet wówczas, gdy nie widziały nas tylko kilka minut. Ich próby kontaktu z człowiekiem i chęć porozumienia się są dość mocno rozwinięte. Potrafią w pewnych okolicznościach modulować głos i wydawać różne dźwięki, wyrażając w ten sposób radość na widok swoich, wrogość do obcych, potrzebę czegoś, chęć wyjścia, zniecierpliwienie, a nawet wołać, gdy domagają się pieszczot. Istnieje kilka gwarowych psiarskich określeń pozycji leżącego, odpoczywającego lub śpiącego psa: pozycja "sfinksa": pies leży na nogach, na brzuchu, głowę ma położoną na przednich wyciągniętych nogach,. Jest to najczęściej pozycja obserwatora; pozycja "zezwłok": pies leży na boku, głowę ma wyciągniętą do przodu, a nogi ułożone pod kątem prostym do ciała.Pozycja wskazuje na poczucie całkowitego bezpieczeństwa. Dalmatyńczyki tak śpią latem, wyciągnięte w promieniach słańca; pozycja "basza, hurysza, zulejka": pies wciśnięty w kąt fotela lub opierając się o bok kanapy leży na grzbiecie, łapy i nogi ma zwykle ugięte, głowa jest ułożona na boku lub wyciągnięta. Jest to pozycja, jaką przybiera pies w warunkach poczucia pełnego bezpieczeństwa i komfortu psychicznego. W odniesieniu do suk nosi ona nazwę "hurysa" lub "zulejka". Zadowolone, zrelaksowane dalmatyńczyki tak odpoczywają lub śpią; pozycja "kłębek": psy często śpią zwinięte w kłębek. Jest to naturalne psie ułożenie, ale często tę pozycję przyjmują, gdy jest im zimno lub nie czują się pewnie
ŻYWIENIE SZCZENIĄT W WIEKU OD 6 TYGODNI DO 3 MIESIĘCY
Żywienie szczenięcia jest sprawą bardzo ważną. Zwykle psiaki dobrze jedzą. Rzadko zdarzają się "niejadki". Należy przyjąć zasadę, że w pierwszych dniach pobytu szczenięcia w nowym domu karmimy je w sposób podobny, jak poprzednio u hodowcy. Można i trzeba urozmaicać pokarm, ale stopniowo. Szczenię może chwilowo przeżywać stres z powodu zmiany rodziny, otoczenia, wobec tego nie można jeszcze zmieniać sposobu i rodzaju karmienia. Jedzenie należy podawać o stałych porach i w tym samym miejscu. Częstotliwość podawanych posiłków jest uzależniona od wieku szczenięcia: od 6 tygodni do 3 miesięcy - 5 razy dziennie, od 3 do 5 miesięcy - 4 razy dziennie, w 6 i 7 miesiącu - 3 razy dziennie, a począwszy od 8 miesiąca - 2 razy dziennie. Szczenię może jednak regulować częstotliwość posiłków według własnych potrzeb, dlatego nie należy dziwić się w przypadku pewnych odstępstw. Byłoby dobrze, gdyby pies miał trzy miski - na jedzenie podstawowe, mleko i wodę. W wieku szczenięcym mleko podaje się, moim zdaniem, bez ograniczeń. Po posiłku i po wypiciu mleka miskę zawsze należy sprzątnąć - bez względu na ilość spożytego jedzenia - i wymyć. Nie wolno pozostawiać miski z niedojedzonym pokarmem, który może ulec fermentacji i zaszkodzić szczenięciu. Ponadto pozostawienie niedojedzonego posiłku może spowodować rozkapryszenie psa. Miski powinny być ustawione na podwyższeniu, na wysokości kłębu - stosownie do wzrostu. Tak karmione psy noszą ładnie, wysoko głowy, co jest bardzo pożądane podczas prezentowania psa na wystawie. Dalmatyńczyki jedzą i piją porządnie, bez rozrzucania pokarmu i rozlewania. Mogą wypluć tylko te kawałki pokarmu, które im nie smakują. Niektóre osobniki, ruchliwe i trochę nerwowe, mogą odejść nie przełknąwszy całkowicie napoju i rozlewać trzymany w pyszczku płyn. Aby tego uniknąć, należy im wytrzeć wargi. Po posiłku pies powinien być pozostawiony w całkowitym spokoju - przynajmniej przez godzinę. Spacery, ruch z pełnym żołądkiem, a zwłaszcza skakanie i chodzenie po schodach, mogą wywołać tragiczne następstwa - skręt żołądka. Ponadto pies, który biega z pełnym żołądkiem, ma zwykle obwisły, brzydki brzuch. Szczenię po odłączeniu od matki powinno dostawać świeże mięso cielęce lub wołowe, kaszę albo płatki kukurydziane, ser biały chudy, kości cielęce, witaminy, preparaty zawierające mikroelementy i mieszankę wapniowo-fosforanową lub zalecane przez lekarza gotowe preparaty wapniowo-fosforanowe. Skład mieszanki wapniowej dla szczeniąt i psów dorastających, młodzieży (do około 1 roku), jak również dla suki karmiącej powinien być następujący: - fosforan wapnia (calcium phosphoriclum) - glukonian wapnia (calcium gluconicum) - węglan wapnia (calcium carbonicum) - mleczan wapnia (calcium lacticum) - 60% - 20% - 10% - 10% Tylko w tym składzie sole wapnia są najlepiej przyswajalne. Poleca się podawanie suce szczennej i karmiącej do tej mieszanki (traktowanej jako 100%) dodatkowo około 10% węglanu magnezowego - może być dolomit. Ilość podawanej mieszanki powinien określić lekarz po obejrzeniu szczenięcia. Przeciętnie stosuje się 1 płaską łyżeczkę do herbaty (średniej wielkości) począwszy od 5 tygodnia życia szczenięcia, a następnie zwiększa wraz z rozwojem i wzrostem psa - do trzykrotnej dawki. Wraz z solami wapnia trzeba podawać witaminę D i A (w ilości uzgodnionej z lekarzem). Witaminę D podaje się do końca pierwszego roku życia z przerwami tygodniowymi, natomiast mieszankę - bez przerw. Zewnętrznym przejawem braku soli wapnia w organizmie psa jest lizanie ścian, zjadanie skorupek jaj. Niedobór wapnia w organizmie psa może doprowadzić do krzywicy, objawiającej się zgrubieniami stawów nadgarstkowych i guzkami na żebrach (różaniec). Przedawkowanie witaminy D3 jest również bardzo niebezpieczne i prowadzi do krzywicy. Przy podawaniu witaminy D3 trzeba pamiętać o odpowiednim dawkowaniu witaminy C. W przypadku zauważenia symptomów krzywicy należy zwrócić się do lekarza weterynarii. Odpowiedni rozwój fizyczny, a więc osiągnięcie określonych cech anatomicznych, uwarunkowany jest nie tylko genetycznie, ale zależy także od właściwego żywienia w okresie wzrostu. Skład pożywienia wpływa na wzrost, budowę szkieletu, uzębienie i szatę. Mięso powinno być mielone lub siekane, podawane w postaci kuleczek takiej wielkości, aby szczenię mogło je swobodnie nagryzać i jeść (średnica około 2 cm). Wprawdzie najlepiej strawne i najbardziej wartościowe jest mięso surowe, ale powinno być pewne, sprawdzone weterynaryjnie. W każdym innym przypadku mięso należy sparzyć lub obgotować. Szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt jest salmonella. Gdy dajemy szczenięciu surowe żółtko, jajko przed rozbiciem musimy także sparzyć. Porcje powinny być dobrane wielkością do potrzeb i apetytu szczenięcia. Stosowany przeze mnie jadłospis szczenięcia jest następujący: I śniadanie: bułka rozmoczona w mleku lub kaszka, płatki kukurydziane z mlekiem, 1/3 żółtka (gotowanego), mieszanka wapniowa i witamina D3, II śniadanie: ser biały z mlekiem, obiad: gotowane mięso cielęce lub wołowe - mielone albo siekane, z surowymi tartymi jarzynami, marchewką; kasza bądź ryż (kasza lub ryż muszą być dobrze rozgotowane, roztarte, bardzo lekko posolone), kolacja: mielone gotowane mięso, podroby. Pomiędzy posiłkami można dać kość cielęcą, suchary, suchy chleb. Do któregoś z posiłków należy dodać 1/2 łyżeczki do herbaty mielonego siemienia lnianego i 1 drażetkę witaminy B-complex, odrobinę drożdży (niektórzy zalecają przerwy tygodniowe w podawaniu siemienia i drożdży). Wskazany jest błonnik, np. posypywanie posiłku szczyptą otrąb dietetycznych. Od czasu do czasu można polać posiłek odrobiną oleju sojowego lub słonecznikowego (około łyżeczki do herbaty). Woda musi być zawsze dostępna dla psa. Mięso powinno stanowić około 1/3 pokarmu, resztę zapotrzebowania na białko można uzupełnić twarogiem, mlekiem, jajkami, rybami. Jeżeli po mleku pies ma rozwolnienie, należy je chwilowo odstawić, ewentualnie dawać w małych ilościach w celu przyzwyczajenia psa do tego rodzaju białka. Nie wolno szczeniętom dawać słodyczy, cukru ciast ani jakichkolwiek pokarmów z przyprawami.
ŻYWIENIE SZCZENIĄT W WIEKU POWYŻEJ 3 MIESIĘCY
Po trzech miesiącach życia szczenię może dostawać 4 posiłki dziennie. W późniejszym czasie samo będzie regulować częstotliwość jedzenia i opuszczać pośrednie posiłki. Można pozostać wówczas przy trzech posiłkach zasadniczych, ale nieco obfitszych. Należy je podawać regularnie w przyjętych godzinach. Odpowiednio, według wskazań lekarza, należy zwiększać dawki witamin i mikroelementów.
ŻYWIENIE PSA DORASTAJĄCEGO (POWYŻEJ 8 - 9 MIESIĘCY)
Szczególną uwagę należy zwrócić na zestaw posiłków przy karmieniu psów dorastających. Musimy dostarczyć psu wszystkie składniki potrzebne w tym okresie życia. Zasadniczy zestaw powinien zawierać: surowe lub gotowane mięso cielęce, wołowe, koninę, ryby gotowane, jajka (1 - 2 razy w tygodniu), makaron, kaszę, ryż - dobrze rozgotowane i bardzo mało posolone (uwaga: nadmiar soli jest dla psów niezwykle szkodliwy, niemniej minimalna ilość soli jest konieczna ze względu na procesy fizjologiczne), jarzyny dobrze rozdrobnione, marchew w całości lub pokrojoną w krążki, kostkę; kynolodzy amerykańscy zalecają podawanie marchwi surowej, zwłaszcza psom starszym, ułatwia ona bowiem trawienie. Dawki jedzenia należy dostosować do kondycji psa, a nie jego apetytu. Gdy nadmiernie tyje, koniecznie trzeba zmniejszyć ilość pokarmu i jednocześnie zwiększyć dawkę ruchu. Nie powinno się dawać psu: sosów, wywarów, ziemniaków (ew. małe ilości, traktowane jako jarzynka), wszelkich wędlin, gdyż zawierają szkodliwą dla psa saletrę, a także ostre przyprawy, słodyczy, żółtego sera w większych ilościach - ze względu na dużą zawartość tłuszczu, przypraw i soli. Nie wolno dawać psom kości prostych z drobiu. Rozpadają się one podczas gryzienia, a szczególnie w żołądku na kawałki drobniutkie jak igiełki; w efekcie mogą spowodować przebicie przewodu pokarmowego i śmierć psa. Bardzo niebezpieczne jest podawanie psu nadpsutych wędlin i mielonego mięsa. Dużo informacji o stanie zdrowia psa daje obserwowanie jego kału. Kał związany, w kolorze jasnobrązowym, świadczy o prawidłowym sposobie karmienia. Białawy i sypki oznacza, że pies dostaje zbyt dużo kości, mocno brązowy pojawia się, gdy pies je zbyt dużo mięsa. Do innych poważnych błędów żywienia zaliczyć należy niewłaściwą higienę żywienia - naczynia po każdym zjedzonym posiłku należy dobrze umyć, a pokarm powinien mieć temperaturę około 38°C, tzn. zbliżoną do temperatury ciała psa - oraz nieprawidłowy skład dawki pokarmowej i brak niektórych składników mineralnych i witamin. Zwykle psy są przekarmiane. Poza nieodpowiednią sylwetką wystawową jest to duże przeciążenie układu krążenia. Zestaw i ilość witamin oraz składników mineralnych należy skonsultować z lekarzem weterynarii. Zwykle braki tych składników objawiają się zaburzeniami wzrostu, budowy kośćca, chorobami skóry, sierści itp. Zatrucia pokarmowe mogą pojawiać się w przypadku podawania zepsutych pokarmów, zbierania odpadków na śmietnikach, braku higieny żywienia bądź spożycia przeterminowanej karmy przemysłowej. Często psy ulegają zatruciu w wyniku karmienia surowym mięsem i odpadami rzeźniczymi niewiadomego pochodzenia. Grozi to zakażeniem salmonellą, a w przypadku karmienia niepewną wieprzowiną w stanie surowym zakażeniem wirusami choroby Aujekszy (wścieklizna rzekoma) i zakaźnym zapaleniem żołądka i jelit.
" Jamniki "
JAMNIK KRÓTKOWŁOSY
Jedna z ras jamnika. Jest jego pierwotną postacią, która pochodzi od dawnych psów gończych z terenów dzisiejszych Niemiec. Głównym przeznaczeniem jamnika krótkowłosego jest gonitwa za zwierzyną, płoszenie i norowanie, chociaż obecnie jamniki bardzo dobrze sprawdzają się jako psy trzymane w mieszkaniach do towarzystwa.
RYS HISTORYCZNY
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Z Egiptu do Niemiec: Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Z Niemiec w świat: Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Jamnik to pies bardzo żywy, odważny, czujny i inteligentny. Pomimo że jest silnie przywiązany do swojego opiekuna, nadal zachowuje wrodzoną niezależność. Od szczenięcia wymaga konsekwencji przy wychowaniu oraz dobrego kontaktu z opiekunem, bowiem w przeciwnym wypadku może się rozwinąć u psa złośliwy i nieprzyjemny charakter.
SZATA I UMASZCZENIE
Sierść krótka, gęsta, połyskliwa i gładka na miękkiej, elastycznej skórze. Ogon spiczasty, lekko owłosiony. Szata może byś jednobarwna, pręgowana albo cetkowana, przy czym wszystkie kolory są dozowolne - od czerwono-żółtego do czarnego z podpalanymi plamami.
CIEKAWOSTKI
Występuje w trzech odmianach szaty: krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy oraz w trzech wielkościach: króliczy (karłowaty), miniaturowy i standardowy.
WIELKOŚĆ
Wielkość jamnika określamy na podstawie obwodu w klatce piersiowej:
do 30 cm - jamnik króliczy
do 35 cm - jamnik miniaturowy
Jamnika standardowego określamy wagowo: do 9 kg.
Wielkości te dotyczą wszystkich jamników, niezależnie od rodzaju włosa.
HISTORIA
JAMNIK DŁUGOWŁOSY KRÓLICZY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Odmiany barwne: Najczęściej rude, czarne podpalane, rzadziej marmurkowe
Popularność (w Polsce): Rasa rzadka
Masa ciała (kg): 3 do 4
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Prawie wcale
Wymagane strzyżenie: Nie wymaga
Aktywność w domu: Dosyć aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 60 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 800 złotych
Koszt utrzymania: 55 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Średnie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
Nie może pozostawać sam dłużej niż: 5 godz.
JAMNIK DŁUGOWŁOSY MINIATUROWY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa popularna
Wysokość w kłębie (cm): 12 do 13
Masa ciała (kg): 4 do 5
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Niedużo
Wymagane strzyżenie: Nie wymaga
Aktywność w domu: Bardzo aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 10 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 1600 złotych
Koszt utrzymania: 65 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Niskie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
JAMNIK DŁUGOWŁOSY STANDARDOWY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa rzadka
Wysokość w kłębie (cm): 25 do 26
Masa ciała (kg): 7 do 10
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Niedużo
Wymagane strzyżenie: Nie wymaga
Aktywność w domu: Bardzo aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 10 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 1600 złotych
Koszt utrzymania: 95 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Niskie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
JAMNIK KRÓTKOWŁOSY MINIATUROWY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa rzadka
Wysokość w kłębie (cm): 12 do 13
Masa ciała (kg): 4 do 5
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Niedużo
Wymagane strzyżenie: Nie wymaga
Aktywność w domu: Bardzo aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 10 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 1600 złotych
Koszt utrzymania: 65 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Niskie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
JAMNIK KRÓTKOWŁOSY STANDARDOWY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa popularna
Wysokość w kłębie (cm): 25 do 26
Masa ciała (kg): 7 do 10
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Niedużo
Wymagane strzyżenie: Nie wymaga
Aktywność w domu: Bardzo aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 10 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 1600 złotych
Koszt utrzymania: 95 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Niskie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
JAMNIK SZORSTKOWŁOSY KRÓLICZY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa rzadka
JAMNIK SZORSTKOWŁOSY MINIATUROWY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa popularna
Wysokość w kłębie (cm): 12 do 13
Masa ciała (kg): 4 do 5
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Prawie wcale
Wymagane strzyżenie: Sporadycznie
Aktywność w domu: Bardzo aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 20 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 2050 złotych
Koszt utrzymania: 85 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Średnie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
Nie może pozostawać sam dłużej niż: 10 godz.
JAMNIK SZORSTKOWŁOSY STANDARDOWY
Kraj pochodzenia: Niemcy
Popularność (w Polsce): Rasa popularna
Wysokość w kłębie (cm): 25 do 26
Masa ciała (kg): 7 do 10
Może mieszkać w: Małe mieszkanie
Gubienie włosa: Niedużo
Wymagane strzyżenie: Sporadycznie
Aktywność w domu: Bardzo aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 10 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 1600 złotych
Koszt utrzymania: 115 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Niskie
Szybkość uczenia się: Szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Przeciętna długość życia (w latach): 14
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
" Berneński pies pasterski "
  
.jpg)
Berneński Pies Pasterski jest pięknym psem, ale w żadnym wypadku nie może być kupowany z powodu jego urody jako ozdoba do ogródka. To duży pies wymagający sporych nakładów finansowych, czasu a przede wszystkim miłości i nie każda osoba tym wymaganiom sprosta.
Wstęp: Rasa powstała w 1892 roku w Szwajcarii, pierwsze hodowle zaczęły działać już w roku 1905, a rasa zostaje uznany dopiero w 1913 roku. Berneńczyki były używane przed górali szwajcarskich jako psy stróżujące oraz pomagające w pracach gospodarskich, m.in. były odpowiedzialne za ciągnięcie wózków z mlekiem na targ.
Rodzina: Berneńczyk jest przede wszystkim psem rodzinnym ogromnie przywiązanym do swojego właściciela, stąd nie nadaje się do trzymania w kojcu (a tym bardziej na łańcuchu) czy wyłącznie na zewnątrz, bez kontaktu z właścicielem. Berneńczyk musi mieć bardzo bliski kontakt ze swoją rodziną. Berneńczyk nie jest psem obrończym, ale w większości sprawdza się jako stróż, jednak odstrasza tylko swoim wyglądem, gdyż najczęściej bez problemów akceptuje wszystkich gości. Nadaje się do rodzin z dziećmi, ale jak przy każdym psie, nie wolno zostawiać dziecka samego z Berneńczykiem. Akceptuje także wszelakie inne zwierzęta.
Berneńczyk może żyć także w bloku, o ile ma minimalnie jeden długi spacer dziennie ( plus oczywiście kilka krótszych), który powinien trwać 1,5- 2 h. Trzeba też będzie się przyzwyczaić do silnego gubienia włosa przez naszego pupila, (przez co nie jest to w żadnym wypadku pies dla alergika). W zimie pies powinien mieć także pomieszczenie, które nie będzie ogrzewane.
Aktywność: Nie jest psem przesadnie aktywnym, ale nawet jeżeli mieszka w domu z ogródkiem wymaga jednego długiego spaceru dziennie. Pozostawiony sam sobie w ogródku może kopać i niszczyć, a przede wszystkim będzie nieszczęśliwy. Nie jest typem sportowca, raczej nie będzie biegał przy rowerze ani towarzyszył w joggingu, preferuje spokojne, długie spacery. Pies mieszkający w mieszkaniu, wymaga jednego długiego spaceru (1,5- 2h) oraz kilku krótszych (30 min) w ciągu dnia. Nie nadaje się raczej dla osób zapracowanych, gdyż nie lubi sam zostawać w domu. Jednak dobrze wychowany Berneńczyk bez problemu zniesie 6-8h samotności spokojnie śpiąc na swoim posłaniu (o ile wcześniej zapewni mu się spacer). Pies do 18 miesiąca nie powinien być nadmiernie forsowany skokami czy bieganiem, gdyż może to zbytnio obciążyć jego stawy. Szczeniak (do około 6-7 mieś.) nie powinien też chodzić po schodach (zwłaszcza w dół).
Wychowanie: Berneńczyk jest psem, który dość łatwo się uczy, ale wymaga niekonwencjonalnego szkolenia, gdyż szybko się nudzi. W żadnym wypadku nie należy go karać, gdyż jest psem bardzo wrażliwym. Jednak wymaga konsekwentnego prowadzenia i szkolenia, gdyż w okresie dojrzewania może próbować dominować nad rodziną, (co z racji jego wielkości może być niebezpieczne, zwłaszcza dla dzieci). Małego Berneńczyka najlepiej jest zapisać do psiego przedszkola a później na szkolenie na psa towarzysza, przede wszystkim zapewni to psu odpowiednią socjalizację. Młode Berneńczyki nierzadko wykazują nadmierną strachliwość, w takim wypadku należy psa jak najczęściej zabierać w miejsca gdzie jest sporo ludzi i od szczenięcia nie ograniczać mu kontaktów z ludźmi i nowymi bodźcami. Berneńczyk doskonale sprawdza się w konkursach na psie posłuszeństwo czy jako pies tropiący.
Zdrowie: Wbrew pozorom, Berneńczyki wcale nie są najzdrowszą rasą. Między innymi, dlatego, że aktualna moda na rasę sprawiła, że rozmnaża się wszystko, nawet osobniki nie nadające się do hodowli. Nie piszę już tutaj o psach bez rodowodu, które są po rodzicach nieprzebadanych, niedopuszczonych do hodowli, które nie rzadko mają poważne problemy zdrowotne i psychiczne. Z chorób wrodzonych warto napisać o dysplazji (biodrowej i łokciowej), chorobach oczu, nerek, serca. Poza tymi berneńczyki często zapadają na choroby nowotworowe (rzadko, który Berneńczyk umiera z przyczyn naturalnych). Trzeba też wziąć pod uwagę, że leczenie Berneńczyka jest dużo bardziej kosztowne niż innych mniejszych ras.
Pielęgnacja: Berneńczyk nie wymaga jakiejś specjalnej pielęgnacji. Wystarczy czesanie 2-3 razy w tygodniu i kąpiel w miarę potrzeby (psy w mieście bardziej się brudzą). Dużą uwagę należy zwrócić na pielęgnacje uszu, w których często rozwija się stan zapalny.
Żywienie: Młody Berneńczyk wymaga doskonałej karmy, gdyż dobre żywienie będzie procentować w przyszłości. Najlepsza jest karma dla ras dużych czy olbrzymich z dodatkami na stawy. Oprócz tego młodemu psu należy osobno podawać odżywki na stawy, które wpłyną na prawidłowy ich rozwój. Nie należy przesadzać z ilością odzywek mineralnych i stosować je pod kontrolą weterynarza.
Berneńczyk:
Rys historyczny :
Niegdyś sądzono, że przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pomiędzy 1000 - 600 p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. [1] Pozwala to sądzić, że tego typu psy żyły ta terenach szwajcarskich przed przybyciem Rzymian. Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy stróżujące obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także jako psy zaganiające. W momencie gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie dodatkowo berneńczyki wykorzystywano jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść). Pod koniec XIX w, w małej miejscowości Durrbach, za sprawą tamtejszego oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, rasa zyskała pierwszą oficjalną nazwę; brzmiała ona Durrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna" zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 - 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy, czy fabrykanci. Jednak panująca wówczas moda na bernardyny, sprawiła że Berneńczyk był mniej popularny. Na początku XX w profesor Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęto ratowanie rasy. W 1907 roku założono Schwizeriche Durrach Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Nazwę Durrbachler zmieniono na Berner Sennenhund - Berneński Pies Pasterki. W 1913 roku rasa została uznana przez „Szwajcarski Związek Kynologiczny".
Budowa:
Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.
Szata i umaszczenie :
Berneńczyk jest psem trójkolorowym, wyłącznie czarno-rudo-białym. Barwy te są umieszczone u każdego osobnika tak samo: czarny płaszcz z brązowo-rudymi plamami na kończynach, klatce piersiowej, policzkach i nad oczami. Białe znaczenia znajdują się w ściśle określonych miejscach: duża plama na klatce piersiowej (najbardziej pożądana w kształcie krzyża), strzałka na głowie, koniec ogona i łap. Takie umaszczenie jest charakterystyczne dla szwajcarskich psów pasterskich. Sierść jest gęsta, jedwabista, długa i lekko falowana, bez loków.
Zachowanie i charakter :
Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża - zaniepokojone alarmują . Są psami radosnymi i wymagającymi kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe, nieposłuszne i nabywają skłonności do ucieczek. Potrzebuje sporo ruchu, lubi się uczyć. W wieku szczenięcym wymaga konsekwencji i stanowczości w podejściu.
Użytkowość :
Obecnie najczęściej hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w dogoterapii, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego - lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale z powodzeniem może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).
Zdrowie i pielęgnacja
Berneńskie Psy Pasterskie żyją około 8-10 lat. Nie są psami chorowitymi, lecz istnieje kilka dolegliwości, na które Berneńczyki są szczególnie narażone. Są to: dysplazja stawów biodrowych i łokciowych; skręt żołądka; nowotwory (szczególnie histiocytoza); entropium; ektropium; Rasa ta jest wrażliwa na wysokie temperatury, dlatego że wywodzi się z terenów wysokogórskich. Ma skłonności do nadwagi. Szata berneńczyka wymaga regularnego szczotkowania(min. 2 razy w tygodniu), zwłaszcza w okresie wymiany włosa. Sierść nie ma skłonności do kołtunienia się.
Popularność :
Berneński pies pasterski jest psem znanym na całym świecie. W Stanach Zjednoczonych istnieje Klub Berneńskiego Psa Pasterskiego, istnieją także hodowle tej rasy na kontynencie Ameryki Południowej i w Japonii.
W Polsce:
Berneńczyki przybyły do Polski z Czech pod koniec lat siedemdziesiątych. Pierwszy polski miot przyszedł na świat w 1981 roku. W ostatnich latach w odnotowuje się wzrost zainteresowania tą rasą.
|
|
